Mountain Running Mont Blanc en Thailand

Amazing Thailand world mountain and trail running championship: the hangover part 4?

Mont Blanc

Waar vorig jaar alles leek te lukken op zowel trail als weg, probeerde ik dit jaar een stapje hoger te zetten (letterlijk en figuurlijk) en schreef ik me in voor de 92 km van de marathon du mont blanc. Toen ik kort nadien geselecteerd werd voor de nationale ploeg skyrunning verschoof mijn focus volledig naar de bergen. Enter The hangover 1,2 en 3:

1. Na een woelige vlucht werd de wedstrijd in Chamonix 8 uur voor de start afgelast wegens storm. Toen ik thuiskwam bleek ik ook nog COVID te hebben, dus van topvorm naar 0-vorm, met nog 6 weken voor de eerste skyrace.
2. Dat was meteen ook de tweede hangover. Op de Matterhorn ultraks kwam ik onverhoopt in de top 30 boven op hornegrat (3200 meter), maar in de afdaling struikelde ik iets te fanatiek over een rots: loopstok in arm, loopstok gebroken, teenadductor gescheurd. Met de nodige pijn toch doorgedaan en 49ste binnengekomen, trillend van de pijn… Met nog 3 weken voor het WK ultrasky was ik hoogst onzeker, maar op hoop van zegen volle kracht vooruit naar hangover 3.
3. Het verslag van de derde hangover is vrij kort. 3 dagen voor vertrek had Billie een appendicitis en werd mijn rol als vader toch even belangrijker als die van brokkenpiloot…

Appendix

En zo komen we bij hangover 4 (?). Een week na Billie haar appendicitis werd een oproep voor kandidaten voor het WK trail gedaan door de VAL. Dat WK zou 7 weken later plaatsvinden in Thailand (goed getimed wel van de federatie). Ik wist dat 7 weken (te kort) was om een fatsoenlijk piekblok te draaien voor een  ultra, maar 3500 trainingskilometer zonder einddoel waren nog minder aantrekkelijk.  Na snel uit te rekenen of ik nog een voldoende zwaar trainingsblok zou kunnen leggen, toch kandidaat gesteld en aan 100 per uur beginnen voorbereiden.

Thailand

Problems

Toen ik werd geselecteerd kwamen de praktische en psychologische problemen. Praktisch: op donderdag moet ik lesgeven tot 12:30 en de start was zaterdag om 6:30. Uiteindelijk een vlucht gevonden die me mooi vrijdag om 19:45 zou afzetten. Jetlag-impact kon ik zo vermijden (ik had zelfs 2 nachten op 30 uur), maar acclimatiseren zat er niet in. Psychologisch: het niveau van de selecties lag gigantisch hoog, met tal van profs aan de start in een veld van maar 110 lopers…ik zou toch niet laatst worden ??? 

Geland

Op vrijdag kwam ik volgens planning aan en daar bleek de organisatie echt fantastisch. Dat bleek heel de week zo: al het vervoer gratis tussen de verschillende locaties, net zoals al het eten en drinken (met keuze uit 20 foodtrucks). Direct na aankomst nog een uur briefing van Dimitri de bondscoach, 20 minuutjes loslopen en naar bed. Zaterdag om half 4 op na een slechte nacht(2 nachten op 30 uur is te veel), eten, drinken, ORS, drinken,...en met de taxi's naar de start.

Raceday

Daar werd ons materiaal gecontroleerd en gewogen (met inbegrip van een verplichte regenjas… sarcasten) en om 6:30 vertrokken we. Plan was om de eerste klim (11 km, 1300 HM) rustig te doen om me niet op te blazen en de volgende 50 k de motor open te draaien om dan op karakter te eindigen. Ik zette me bij de start rond positie 90, maar schoof al snel op richting 70ste plek. Aan ravito 1 (8,5 km) nam ik 2,5 liter drinken mee vermits ik Dimitri pas 40 km verder terug zou zien en op de tussenpunten alleen water (en 1 keer isotone drank) was. Na 14 km passeerden we door een bergdorpje met markt waardoor het een toeristische reis leek te worden. Eens uit het dorp kwamen we op (veel te veel) betonnen baantjes en begon ik volgens plan te versnellen. Echter 4 km verder gebeurde het onvermijdbare: ik had een barst in de beton niet gezien en liep er vol tegenaan… languit op het geribbeld beton, schaafwonden en mijn twee kuiten instant in kramp en ook mijn buikspieren kregen weer een dreun.  The hangover part 4 was zich aan het voltooien… de volgende 6 km heb ik geworsteld om mijn kuiten terug ontspannen te krijgen en me mentaal terug op te peppen. Het eerste lukte, het tweede niet. Te meer omdat er nu van overal lopers over me heen kwamen. Het doemscenario (laatste) of nog erger (dnf) dreigde? Ik heb toen de knop omgedraaid en beslist gewoon naar de volgende bevoorradig te lopen ("komaan, nog maar 60 km en 4000 hoogtemeters bij 30 graden" klinkt niet zo hoopgevend). Door de vertraging kwam ook mijn bevoorrading in het gedrang (een uur vertraging in deze sectie, dus 1,5  liter meer drinken nodig) waardoor ik 3 in plaats van 1 liter water moest drinken naast mijn Innerme. Trickie business maar dat is uitdrogen ook… 

Hoewel Ik een paar lijken begon op te rapen, werd de sfeer in mijn hoofd niet beter, zeker omdat de laatste klim naar de ravito een muur van 700 meter over 3 km was en het hoogst haalbare erin bestond niet flauw te vallen. Ik ging echter sneller omhoog dan mijn omgevingsgenoten, wat een beetje hoop deed terugkomen.
Boven vroeg Dimitri of ik even moest zitten terwijl hij het zand uit mijn wondes sponste. antwoord: “ik blijf liever rechtstaan, anders blijf ik voorgoed zitten”. Ik had me immers voorgenomen niet in de ravito op te geven, maar minstens 1 kilometer door te lopen. De vereiste walk of shame zou er hopelijk voor zorgen dat ik zou doorgaan. Na 7 minuten (nog nooit zo lang in een ravito gezeten) terug vertrokken, met als doel de volgende lus van 17 km te doen. In de afdaling zorgden buikspieren en de schrik om weer te vallen er nog steeds voor dat ik veel te traag daalde en een deel van de gemaakte winst verdween dus weer als sneeuw voor de zon. Ondanks de horror van de vorige klim, kon ik niet wachten tot we terug konden beginnen stijgen. Die volgende klim bracht uiteindelijk terug wat feeststemming in mijn hoofd: in het midden van de jungle door een rivier omhoog stijgen tussen de bananenbomen… gewoon schitterend. Bovendien vloog (zo leek het, in realiteit ging het aan zo’n 5 km per uur) ik de lopers die me downhill passeerden bergop terug voorbij. Toen er nadien weer een helse muur kwam, kon ik dan ook alleen denken “hier kan ze kapotlopen” en hoewel het fysiek nauwelijks sneller ging dan de vorige muur, ging het mentaal veel vlotter. Nog een laatste maal door de dorpsravito en 9 km dalen met tussendoor 2 “klimmetjes” (16% 1 à 2 km lang) en afdalingen tot -30% en ik kon eindelijk binnenlopen op de 88e plek, beter dan gevreesd, slechter dan gehoopt, iets minder dan verwacht. De dag was vooral veel langer geworden dan ik had gehoopt en de schade was veel groter (nu 10 dagen later voelen mijn hamstrings nog kapot).

Day after

Op zondag ben ik gaan supporteren voor de Belgen bij het WK up-and-down (10 km, 450 hoogtemeters) en ik was blij dat die wedstrijd niet voor de mijne kwam: een Tsjechische vrouw begon te zwalpen, viel 6 keer neer en kroop binnen… Als ik dat een dag eerder had gezien had ik misschien net iets minder fanatiek de aankomst willen halen… ‘s avonds volgde dan de slotceremonie met vuurwerk en een groot buffet met de 48 aanwezige landen. Op maandag ben ik voor het vliegen nog een paar tempels in de bergen gaan bezoeken en toen zat het WK-avontuur erop. 72 uur Chiang Mai, 41 uur vliegtuigen en luchthavens en 11 uur en half lopen.

Vooral een onverwachte wedstrijd op het einde van het seizoen die het seizoen goed samenvat: veel unieke ervaringen meegemaakt en veel beter geworden op en na de bergop, maar ook gemiddeld 1,5 valpartij per wedstrijd. Vanaf volgende week veldlopen… daar kan ik van minder hoog vallen :-)