21 augustus 2022. Een dag dat ik niet snel zal vergeten. Diegenen die me vooraf zagen, thuis of op de Brocante in Humbeek, merkten het: ‘Er scheelt iets aan Elke’. Ah ja, opgestaan met zenuwen want wedstrijd vandaag. Ik beloofde de organisatoren dat ik mee zou doen met de eerste Strombeach Run. Maar wedstrijden, ze zijn niet zo mijn ding. Geef me mijn loopschoenen voor een doordeweeks loopje en er is niets aan de hand. Ook al kunnen JP en Maaike ons soms doen afzien. Bij wedstrijden voel ik een druk, een prestatiedrang. Het moét goed zijn. Niet voor de club of mijn omgeving maar voor mezelf. Vragen als welke afstand, aan welk tempo, ga ik dat tempo dan wel kunnen volhouden, ga ik die bergopjes van de Potaarde wel aankunnen … ze spookten heel de tijd in mijn hoofd.
Ik dus met een bang hartje afgezakt naar het strand van Strombeach op het gemeenteplein in Strombeek. De vraag aan de coach welke afstand ik zou lopen werd héél snel beantwoord. ‘Ah jij hebt vrijdag niet meegelopen in Merchtem dus de 10km hé, grijnsde JP. Maar hij zei ook meteen dat hij bij mij zou blijven en me erdoor te trekken.
Wij dus weg na het startsignaal, gestroomd met de groep mee. Na 3 km de eerste waarschuwing. ‘Elke, zei JP, ‘als je dit tempo aanhoudt, ga je sneller zijn dan in Elewijt. Zie dat je dat kan volhouden hé.’ Mijn idee was toch even voorsprong te nemen, er kwamen echt nog veel stukken bergop waar ik op mijn tanden zou moeten bijten. En zo geschiedde. ‘Op je armen trekken Elke, dan kan je meer kracht zetten’. Of ‘Nog 100m (dat dacht hij) en we kunnen even recupereren.’
Bij die bevoorrading kregen we te horen dat ik vierde vrouw was, nog eentje inhalen dus door toch dat tandje bij te steken, in bergop nog wel. En het stukje waar ik, mocht ik alleen lopen zéker zou gestopt zijn, bleef hij me motiveren. Was zo blij dat ik boven was. Bergafwaarts even temporiseren naast de autostrade en de laatste hindernis: de tunnel onder de autostrade. ‘Je hebt 40 meter voorsprong op de twee dames die volgen Elke, als je nu doorgaat ben je derde. Kom aan, je kan het.’ En dan moesten we nog een ronde langs het strand en moest ik nog een sprintje trekken: ‘Gaan, Elke, gaan!’
Aan de aankomst alleen maar blije gezichten. En een meneer met een papiertje: ‘Mag ik je naam jongedame, podiumceremonie om 18u15. Het was gelukt, deze 42-jarige op een podium na een goede 50 minuten afzien. JP heeft zijn belofte gehouden en me erdoor getrokken. Zo dankbaar!
Sparta heeft het die dag trouwens héél goed gedaan! 6 podiumplaatsen: Flore en Zayneb (1 e en 3 e kids run – Zaynep liep een serie hoger, straffe madam zoals de mama!), Maaike (1 e op de 5km), Stijn en Mats (2 e en 3 e op de 10km) en ikzelf.
Om dan nog te zwijgen over de puike prestaties van Sabrina, Sara, Marleen, Hinde, Chris, Kris en Raf. En dan vergeet ik mijn held van de dag: JP. Blijft toch straf wat die allemaal blijft presteren en voor ons over heeft. Dank je JP!!
P.S. 1: Ook dikke dank je aan Dave die me 5 jaar geleden op sleeptouw nam met die eerste ‘echte’ trainingen. We hebben toen wat afgebabbeld maar toch ook leren afzien tijdens die intervallen.
P.S. 2: Ook een dank je aan de wekelijkse meelopertjes. Samen is toch veel leuker dan alleen!
Meer foto's: Sparta Vilvoorde | Strombeach Run (sparta-vilvoorde.be)